Snottebel Lies

(1994,Gedichten; met illustraties van Jan Jutte)

Een boek over een familie: vader en moeder, opa's en oma's, tantes en ooms, wat neven en wat nichten en wat beestenspul. Van ieder is een bijzonder portret geschreven en Jan Jutte tekende van allemaal een staatsieportret.

En dit vinden een paar andere mensen:

Natuurlijk is Snottebel Lies in de eerste plaats een uitgebreid portret in dichtvorm van een opmerkelijke familie plus huisdieren, maar door de illustraties van Jan Jutte (winnaar gouden penseel 1994) is het ook een getekend familieportret. Mensje van Keulen beschrijft een vreemd gezelschap in lange rijmen die het vooral als voorleesverzen goed doen. De toetjesoma, de bezeten breiende tante, de smerige Lies, en de vieze tante Sofie, het is alles bij elkaar een eigenaardig stelletje mensen. Als je de getekende versie van dit groepje van Jan Jutte naast, onder en boven elkaar op een groot wit vel zou afdrukken, zou dat een moderne 'Nachtwacht' opleveren.
- Aukje Holtrop in Vrij Nederland

In zorgvuldig opgebouwde verzen, waarin de zinnen elkaar in een prettig ritme opvolgen, wordt een complete familie geschetst. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden. Moeder bijvoorbeeld kijkt, voordat zij naar huis gaat, onder alle bureaus in haar kantoor. Haar kind heeft zich daar ooit eens verstopt:

De hele nacht heeft ze toen met mijn vader
op straat gezworven in de winterkou.
Maar wie mij 's morgens vond, dat was de werkster
die onder het bureau stofzuigen wou.

Een prachtige dichtbundel.
- Selma Niewold in De Volkskrant

Hier is een vers uit de bundel Snottebel Lies:

Snottebel Lies

Snottebel Lies heeft van die snottebellen
die altijd uit haar neus hangen als slakken,
Ze slurpt er af en toe wat van naar binnen
en gaat er dan hardop mee zitten smakken.

Snottebel Lies zit zo vol vieze vlekken
dat ze een lopend vuilnishoopje lijkt.
Ze heeft ook griezelig lange zwarte nagels
en héél lang haar dat tot haar knieën reikt.
Er zitten in die haren heel wat luizen,
en o, wat hebben die het naar hun zin.
Het lijkt wel of ze in een klimrek wonen,
ze slingeren en klauteren erin.
Snottebel Lies wast zich alleen met spuug
en doet dan of haar haar een handdoek is.
Zo ondertussen lijkt het wel een dweil
die stinkt naar duivepoep en ouwe vis.
En als ze 's avonds in haar bedje ligt,
dan steekt ze ook haar neus nog in die haren
en veegt haar snottebellen eraan af,
want wat ze lekker vindt, wil ze bewaren.

Snottebel Lies staat overal bekend
om die afgrijselijke snottebellen.
Maar ik kan, omdat ze mijn nichtje is,
nog iets veel veel smerigers van haar vertellen.

Snottebel Lies moet voor ze slapen gaat
namelijk ook nog even voor een plas.
En wat ze dan doet, jasses, getsiederrie,
het is te vies voor woorden, hou je vast...
Wat doet ze dan? Wat doet dat vieze kind?
Het is zo goor, het is om van te gillen:
in plaats van pleepapier haalt Snottebel Lies
haar lange haren langs haar blote billen!